bron: Leidsch Dagblad auteur: Marieta Kroft foto: Hielco Kuipers, 30 mrt. 2017
Drie keer in haar leven schaatste ze de Elfstedentocht. Ze beklom de Himalaya en liep heel wat marathons, zoals die van New York. Inmiddels is de Leidse Leny Wiggers 83 jaar. Zelfstandig fietsen lukt niet meer. Maar wat is ze blij met de vrijwilligers van Stichting Fietsmaatje Leiden Leiderdorp die een keer in de week met haar een ritje maken op de elektrische duofiets. Deze dinsdagmiddag gaan we samen op pad.
Dat gaat niet zomaar. Voorzitter Ben Crul is streng voordat hij een gast en een vrijwilliger op pad stuurt. Een uur vóór de afspraak met Leny meld ik mij bij serviceflat Schouwenhove waar een fiets staat gestationeerd. De gepensioneerde huisarts legt uit hoe alle knopjes werken: de versnellingen, het trapsysteem, de handrem en hoe ik mijn gast veilig en comfortabel op de fiets krijg. Daarna volgt een proefrit. Het lijkt weer op de eerste rijles: de spiegel moet goed afgesteld zijn, ik leer straatje keren, achteruit rijden en hoe ik met een helling moet omgaan.
Recept
Onderweg vertelt mijn instructeur bevlogen over ‘Fietsmaatjes LeidenLeiderdorp’ dat twee weken geleden officieel is begonnen. Ben en zo’n twintig andere kwartiermakers hebben hiervoor hun licht opgestoken bij de collega-fietsmaatjes van Teylingen, Noordwijk, Oegstgeest en Kaag en Braassem. Intussen staan bij de stichting 55 vrijwilligers en 35 gasten ingeschreven. ,,Nieuwe gasten zijn van harte welkom’’, zegt hij. ,,We hebben nu vijf fietsen, maar hopen er eind van het jaar vijftien te hebben. Er is plek genoeg dus.’’ De dokter in hem merkt op: ,,Een recept voor fietsmaatjes kan zoveel beter zijn dan een recept voor pillen. Je bent buiten, in beweging en uit je isolement. Je traint bepaalde spieren, waardoor je beter bestand bent tegen vallen.’’
Intussen zijn wij terug bij Schouwenhove en is Leny, lopend met de rollator, ook gearriveerd. Ze heeft er zin in. De zon schijnt, de natuur bloeit op. ,,Maar bij regen was het ook doorgegaan hoor’’, zegt de voormalig sportvrouw. Ze gaat zitten, de gordel gaat om en de riempjes worden vastgemaakt. De rit gaat richting Wassenaar. Leny kent de omgeving goed. Als kind speelde ze er al. We passeren buurtschap Tienhuizen die moet wijken voor de Rijnlandroute. Slopers zijn er volop bezig. ,,Ik vind dat zo erg’’, zegt Leny.
Al trappend komt haar leven als een film voorbij. Ze vertelt over haar sportprestaties en over de zorg die ze had voor haar moeder. Na haar overlijden maakte Leny een fietsreis door Nieuw-Zeeland en toen werd ze voor het eerst echt verliefd: op een vrouw. ,,Ik was 68. Toen pas wist ik hoe ik in elkaar zat.’’ Vanwege de afstand hield de liefde geen stand, maar Leny ging los in Amsterdam. Ze bezocht er discotheken en was vaak te vinden in het gezelschap van lesbische vrouwen. Vorig jaar werd ze geopereerd aan een hersentumor. ,,Artsen gaven mij vijftien procent kans dat ik de operatie zou overleven, maar ik had geen keuze.’’
En zie hier Leny Wiggers. De wilde haren heeft ze niet meer, maar nog steeds zit ze vol levenslust en werkt ze aan haar conditie. ,,Wat ben ik blij met de fietsmaatjes. Nu fiets ik weer.’’
We rijden over de smalle weggetjes ten noorden van Wassenaar naar het Valkenburgse meer en zo weer terug naar Schouwenhove. ,,Het was een prachtige rit’’, zegt ze dankbaar. ,,Ik had niet eens last van mijn rikketik.’’
Ben Crul glimlacht en zegt. ,,Met wie je ook fietst, er komen altijd bijzondere verhalen los. Dat is zo ook zo uniek hieraan.’’
